તુલસી હાય ગરીબકી કબહુ ન ખાલી જાય ;

મૂએ ઢોરકી ખાલસે, લોહા ભસ્મ હો જાય.

સરિતા સબ ગંગા ભઈ, પથ્થર શાલિગ્રામ ;

તુલસી સબ વૃંદા ભઇ, જબ ચિન્યો આત્મારામ.

તુલસી કહત પુકાર કે, સુનિયે સબ દે કાન ;

હેમદાન, ગજદાન તે, બડો દાન સન્માન.

માયાકું માયા મિલે, કરકે લંબે હાથ,

તુલસીદાસ ગરીબકી, કોઈ ન પૂછે બાત.

મોતીકણ મોંઘો કિયો, સોંઘો કિયો અનાજ ;

તુલસી તબ મેં જાનિયો, હરિ હૈ ગરીબનવાજ.

જગમેં બેરી કોઈ નહી, જો મન શીતલ હોય ;

તુલસી ઇતના યાદ રખ, દયા કરે સબ કોય.

તુલસી યહ સંસારમેં પંચ રત્ન હૈ સાર ;

હરિભજન અરૂ સંત મિલન,દયા,દાન ઉપકાર.

અનીતિસે ધન હોત હૈ, વર્ષ પાંચ યા સાત ;

તુલસી દ્વાદશ વર્ષમેં,જડા મૂલસે જાત.

તુલસી મીંઠે બચનસે, સુખ ઉપજત કછુ ઓર ;

વશીકરન યહ મંત્ર હૈ, તજીયે બચન કઠોર.

આવ નહીં આદર નહીં, નહિ નયનમેં નેહ ;

તુલસી તહાં ન જાઈએ, કંચન બરસે મેહ.

તુલસી જગમેં યૂ રહો,જ્યોં જિહ્વા મુખ માંહી ;

ઘી ઘણા ભક્ષણ કરે, ફિર ભી ચિકની નાહી.

જહાં રામ તહાં કામ નહીં, કામ તહાં નહીં રામ ;

તુલસી દોનોના રહે, રવિ-રજની એક ઠામ.

તુલસી સાગર હૈ ભર્યા, સરિતા અપરંપાર ;

સ્વાતિ બિન જલ ના પીએ, ધન ચાતકકો પ્યાર.

તુલસી ધીરજ મન ધરો, હાથી મણભર ખાય,

ટુકડા અન્ન કે કારણે, શ્વાન ઘરઘર જાય.

તુલસી પર ઘર જાય કે, દુ:ખ ન કહીએ રોય ;

માન ગુમાવે આપનો, બાંટ ન લેવે કોય.

પ્રારબ્ધ પહલે બના, પીછે બના શરીર ;

તુલસી યહ મન જાન કે, ધારણ કર લો ધીર.

તુલસી પંછીન કે પીએ, ઘટે ન સરિતા નીર,

ધર્મ કરે ધનના ઘટે, સહાય કરે રઘુવીર.

ચંદ છંદ, પદ સૂરકે, દુહા બિહારી દાસ ;

ચોપાઈ તુલસીદાસકી, કેશવ કવિત વિલાસ.

ન ધન રહે ન યૌવન રહે, રહે ન ગામ ઔર ધામ ;

તુલસી જગમેં જશ રહે, કર દે કિસીકા કામ.

પ્રભુતાકો સબ કોઈ ચહે, પ્રભુકો ચહે ન કોય;

જો તુલસી પ્રભુકો ચહે, આપ હી પ્રભુતા હોય.